Tijdens de crematie van Peter heeft, Marijke, zijn leidinggevende bij TPG Post, voor hem gesproken:
Lieve Petra, Erik en Monique, Karin, vader van Peter, familie, vrienden en collega’s,
Ik wil beginnen met iets te zeggen over wat voor mens Peter is. Hij is hier nog in ons midden en voelt erg dichtbij.
Peter is een man aan wie je je hecht.
Peter legt je in de watten.
Hij vertroetelt je, hij luistert, hij vangt je op en hij denkt met je mee. Het begint al met de verwelkoming: ‘ha die Paul, hoe is’t m’n jong?’of ‘ha die Joop’ gevolgd door een directe uitnodiging om je laatste wederwaardigheden te vertellen. Hij is oprecht geinteresseerd. Hij wil alles van je weten.
Hij zorgt voor een prettige sfeer. Hij zorgt voor koffie, thee, een drankje, een hapje. Hij verzorgt je, hij maakt dat je je prettig voelt. Hij legt je in de watten. Als de ander het naar zijn zin heeft, dan geniet hij zelf ook.
Hij een gezelligheidsmens, een sfeermaker. Zijn zelfgebakken kersttulband met Irish Coffee op 24 december is befaamd. Met bruine suiker en zelfgeklopte slagroom natuurlijk. Hij draait zijn hand er niet voor om, om een hele dag oliebollen te bakken. Als er iets te vieren valt wil Peter het wel organiseren en meestal is het dan een gezellig etentje met een geweldig toetje vergezeld van Beaumes – de- Venise.
Als Peter vindt dat er te weinig wordt gelachen dan heeft hij altijd wel een toepasselijke en meestal ook een beetje ondeugende grap of woordspeling paraat. Maakt niet uit wanneer, soms onderbreekt hij midden in een vergadering. Zijn favoriete mikpunt is natuurlijk de persoon bij de leverancier met wie hij als inkoopmanager regelmatig te maken heeft: de accountmanager.
Peter heeft de touwtjes altijd strak in handen.
Misschien wel dankzij het voorgaande. Hij voert de regie, hij heeft de situatie onder controle. Hij heeft altijd een scherpe analyse, een scherp oordeel; hij kent zijn gesprekspartners door en door, hij weet precies waar hij naar toe wil. Elk gesprek of elke vergadering heeft hij strak in handen. En trefzeker bereikt hij zijn doel.
Een enkele keer lijkt het doel iets minder eenvoudig te bereiken of aarzelt hij over de te kiezen route. Dan maakt hij mij deelgenoot van zijn aarzelingen. Ik kijk hem dan aan en zeg: Tom Poes, heb je al een list verzonnen? Als reactie op deze retorische vraag beginnen zijn ogen te glimmen. Uiteraard heeft hij de oplossing of de tactiek al bedacht! Dat vindt hij vanzelfsprekend. Dat is immers zijn taak. Hij glimt om de erkenning die hij op zo’n moment krijgt.
Peter is bij TPG Post verantwoordelijk geweest voor de inkoop en de kwaliteitscontrole van goederen.
In vroegere jaren voor drukwerk, later voor bedrijfsmiddelen en bedrijfskleding. Alle hulpmiddelen waarmee in de sorteercentra wordt gewerkt en alle middelen waarmee de postbodes werken: de bakken, de karren, de kasten, de rolcontainers, de tassen, de kleding: Peter heeft het allemaal ingekocht. Enige jaren geleden werd hij ook verantwoordelijk voor de inkoop van facilitaire diensten waaronder catering, schoonmaak en energie. Voor Peter nieuwe gebieden. Zeer snel wist hij ook daar wat de essentie is en wat er aangescherpt moet worden.
Jarenlang heeft hij ook gezorgd voor de kerstpakketten voor al onze medewerkers en voor al onze gepensioneerden. Peter staat voor TPG Post. Peter is TPG Post.
Hij is als inkoopmanager altijd betrokken geweest bij de specificaties, vaak al tijdens de ontwerpfase. Hij zocht de juiste leveranciers in Nederland of ver daarbuiten. Hij bewaakte de kwaliteit en de continuïteit. Hij heeft een nauwelijks te evenaren hoeveelheid kennis en ervaring op inkoopgebied opgebouwd.
Hij was één van de eersten die inkocht in het verre oosten: Thailand, Indonesië, China. Door zijn stijl- aandacht geven aan anderen, zichzelf niet op de voorgrond plaatsen, tijd nemen om toelichting te ontvangen en te geven, aandacht voor de praktische kanten- was hij bij uitstek geschikt voor contacten met het verre oosten. Hij is daarin trendsettend geweest voor ons bedrijf.
Voor de inkopers die aan hem rapporteerden is hij een geduldige opvoeder geweest, een coach, een stimulator, die vooral de positieve kanten wist te benadrukken en ruimte gaf voor ontwikkeling.
Hij koesterde langdurige samenwerking en relaties. Met collega’s, met leveranciers. De meest markante is wel zijn jarenlange en onverwoestbare samenwerking met Sjaak den Dulk: een winning team.
In juni/ juli zagen wij als collega’s dat Peter soms anders begon te reageren.
Begin augustus reisde hij voor ons bedrijf naar Thailand en China en onderweg bleek dat het goed mis was. Daarna ging het razendsnel. Binnen twee weken moest hij noodgedwongen al zijn werk overdragen.
Begin oktober was ik bij Peter thuis. Hij had net zijn eerste chemokuur achter de rug. Hij was zoals altijd en ging gewoon door waar hij goed in is: luisteren en regie voeren. Hij wilde niets vertellen over zichzelf, voordat ik had verteld hoe mijn vakantie was geweest. Daarna had hij een lijstje met bespreekpunten. Het merendeel van de punten over het werk. Vervolgens herinnerde hij mij eraan, dat hij nog een etentje tegoed had. Of ik dat wilde regelen en wel snel, liefst binnen twee weken. Daarna had hij nog een speciaal verzoek: of ik bij zijn crematie wat zou willen zeggen. Dat was voor ons beiden een erg emotioneel moment.
Toen ik hem twee dagen later weer sprak, vroeg ik hem of mijn veronderstelling juist was, dat hij eigenlijk wel vooraf zou willen weten wat ik zou gaan zeggen. Hij lachte en zei: ja, dat is inderdaad zo, dat zou ik wel willen weten. Ik wil eigenlijk ook wel weten wat mijn kinderen gaan zeggen. Maar ik denk dat ik dan verbeteringen zou willen aanbrengen en dat moet ik toch maar niet doen. Ik had het vaste voornemen inderdaad mijn toespraak vooraf met hem door te nemen. Omdat ik voelde, dat hij – meer dan ooit daarvoor- wilde weten wat hij voor anderen betekende en wat hij had toegevoegd in dit leven. Het is er helaas niet meer van gekomen.
Peter is een man aan wie je je hecht.
Bij Peter is het werk in goede handen, hij heeft alles onder controle. Peter is rust, warmte en gezelligheid. Bij hem is het veilig. Zo was hij en zo blijft hij bij ons. We gaan Peter héél héél erg missen.
Erik en Karin hebben ook een toespraak gehouden:
Erik:
Lieve papa,
Vorige week donderdag nog 33 jaar gelukkig getrouwd met moeders. Die dag had je de regie weer volledig in handen. Dat is belangrijk voor je. Je zelf aangekleed toen mama, in opdracht van jou, taart en bloemen voor jullie ging halen. Je kleinzoon kwam op jouw verzoek nog een uurtje langs en je bent samen met mama ’s avonds uit eten gegaan…
Ook voor vandaag heb jij alles grotendeels zelf bepaald. Fijn dat we jouw afscheid met z’n vieren konden plannen maar zo onwerkelijk, oneerlijk en veel te vroeg ook, dat wij nu al hier staan.
Afgelopen dagen hebben we herinneringen, anekdotes en jouw meest beroemde grapjes met mama en familie en vrienden de revue laten passeren. Je staat er versteld van hoe belangrijk je bent voor zoveel mensen. Je bent enorm geliefd omdat je altijd jezelf bent.
Ik wil je heel erg bedanken voor de zoon, broer, vriend en vader die ik dankzij jou en mama ben geworden. Ook voor alle mooie herinneringen die ik heb.
Al de keren dat je langs de lijn bij mijn voetbalwedstrijden stond bij GDS of samen naar mooie wedstrijden zoals Ajax-Milaan in Wenen met de Willems’. Vaak mocht ik met je mee. Vorige maand ging je zelf nog met je vrienden naar Tjechië- Nederland. Je kunt echt genieten van het spelletje.
Ook je kookkunsten zal ik nooit vergeten, of het nu culinaire recepten van je ‘die-eet-club’ zijn, je onweerstaanbare pannenkoeken of de duizenden beruchte oliebollen die je jaarlijks, samen met je vriend Hans, in de vroege ochtend met een biertje en een borreltje uit de frituurpan tovert. Een biefstukje en verse friet op zondag en lappen schnitzels of het wildpannetje in Berghof.
Lekker eten en een goed bijpassend wijntje zijn belangrijk voor je en daar weet je ook nog eens erg smakelijk over te vertellen! En altijd een gaatje over houden, want “Toet Moet!” is je motto! Ik weet zeker dat je het fantastisch zou vinden om te horen dat het Raethuys na jullie bezoek afgelopen donderdag met een ster is bekroond.
De avonturen die we samen hebben beleefd: van de camping op de Veluwe naar de camping in Italië en voor het eerst met het vliegtuig naar Portugal met z’n vieren. En de meest prachtige verhalen over je verre reizen naar Azië. Je bent een avonturier, je hebt ontzettend veel gezien!
Ontelbare skivakanties naar ons appartement in Innerkrems heb je achter de rug. Later ook naar onbereikbare berghutjes zonder kachel en water. In één jaar tijd ga je een weekendje skiën met ‘de mannen’, met mama en vrienden, met mama en familie en dan ook nog eens met een grote groep vrienden. Je kunt er geen genoeg van krijgen, onvermoeibaar ben je, je blijft maar van die berg afkomen! Voor iemand die golven topsport noemt, is je conditie te benijden! Het komt vast door de vele ‘Zwartwoudjes’ en nootjes die je steevast bij je hebt tijdens de wintersport, waarmee je onder het genot van een potje ‘Boerenbridge’ weer energie opdoet.
Karin:
Pap, je merkt het wel, als we aan jou denken dat komen er vooral veel ervaringen langs die we hebben gedeeld, dingen die we op jouw initiatief hebben ondernomen. Lange gesprekken zijn niet nodig, door die momenten met jou te delen wordt ons duidelijk wie jij bent. Sommige mensen die hier vanmiddag zijn gekomen om afscheid van je te nemen, hebben zoveel momenten met jou gedeeld, zoveel meer dan Erik en ik samen. Vooral natuurlijk mama, zij was precies 33 jaar jouw huisgenoot, elke dag is ze naast jou wakker geworden, ze heeft lief en leed met je gedeeld. Toen je je een paar weken terug echt beroerd ging voelen, wilde je niet meer dat mama je alleen liet. Ze moest bij je blijven. Alleen mama mocht voor je zorgen, alleen zij wist écht hoe slecht je er aan toe was. En mama hield jou in haar armen, toen je het niet meer volhield…
Maar ook je vader en Conny, je broertjes en zusjes, vrienden van vroeger en vrienden van nu, je collega’s, ook zij weten wat ik bedoel als ik zeg dat je uniek bent. Je bent een kei, je bent PETER.
Met de P van positief: een optimist, in hart en nieren. Nog nooit heb ik je horen klagen. Van een probleem maak jij een uitdaging, van een olifant maak jij een mug.
De E van echt: oprecht ben je. Jouw interesse in anderen, andere culturen, de verhalen van anderen. Iedereen krijgt dezelfde ontvangst, belangrijke zakenlieden maar ook alle vrienden en vriendinnen die in de loop der jaren door ons zijn geïntroduceerd.
De T staat voor tactvol: je bent een charmeur. Mensen verleiden kun je als de beste. Je hebt mama ooit met smoesjes voor je weten te paaien. Achterop bij haar op de brommer naar huis omdat je auto in de garage stond? Ja, ja, wij weten wel beter! En op hoeveel horloges heb je niet staan afdingen in Thailand? Een gele, een rode, een blauwe, gigantische glimmende neppers die allemaal kapot in de la zijn beland. Maar je hebt ze voor een paar Bat mee kunnen nemen en dat was de sport!
Nog een E, die staat voor enthousiast. Want dat ben je, door en door. In je uitstraling, je manier van praten, in je werk. Eigenlijk in alles wat je doet. Ok, soms ben je een beetje té enthousiast over je eigen moppen. “oh dat is er weer één van de flauwste der flauwsten!” roep ik altijd. Maar ik moet al lachen zodra ik door heb dat je verhaal weer op een mop aan het uitdraaien is!
En dan nog de laatste letter R. De R van rationeel, nuchter, in het hier en nu. Over je gevoelens praat je niet, boosheid moet vermeden worden. Dat is wel eens lastig voor de mensen die van je houden. Want wat dacht je toen je hoorde dat je niet meer beter zou worden? Wat voelde je al die weken dat je steeds zieker werd en je lichaam je in de steek ging laten? Daar val je niemand mee lastig, dat houd je voor jezelf.
Goh, dit lijkt wel zo’n ‘abc-spel’, he pap? Wat ook op trouwerijen wordt gedaan. Je vindt het misschien wel helemaal niks hoe ik hier spreek tijdens je afscheid. Als ceremoniemeester van je eigen afscheidsfeest had je deze toespraak graag nog even zelf op papier gezet. Maar je piept er al tussen uit, we moeten nu al afscheid nemen van elkaar.
Vanaf morgen spreken we niet meer over je in het heden, maar pap, je wordt ook nooit verleden tijd. Je was, bent, en blijft altijd ons grote voorbeeld die ons op een afstandje volgt en naar ons luistert zonder te oordelen. Zoals je ons ook tot zelfstandigheid en volwassenheid hebt begeleid. We zullen er altijd voor zorgen dat je trots op ons kunt zijn.
Pap, ook namens mama, Monique en Stan, bedankt voor wie je was. We houden van je.