Lieve Peter…

November 2020: 15 jaar…

Lieve papa,

Het is alweer even geleden dat ik deze website bezocht. Dagen, weken, maanden, jaren vliegen voorbij. Je bent natuurlijk regelmatig in mijn gedachten maar vluchtig want heel snel word ik weer afgeleid door werk, gezin, huishouden. Ik vroeg me laatst af of ik deze website wel in stand moet houden omdat ook andere mensen waarschijnlijk zelden een bezoek brengen. Maar nu ik hier weer ben, in je lieve ogen kijken en alle mooie teksten lees die over jou geschreven zijn, ben ik toch blij dat je op deze manier weer een beetje dichtbij bent…

Vijftien jaar geleden nu. Weer vijf jaar verder na mijn laatste bericht.  Vijf jaar met nieuwe mijlpalen: banenwissels,  kleinkinderen in de puberteit,  zwemdiploma’s,  klusprojecten. Twee jaar geleden werd ik 40 jaar en vierde ik feest op het strand met familie en vrienden. Een feestje met een dansje, een drankje en een heuse speech. Daar had je vast van genoten! Ik ben benieuwd welke avonturen en ondernemingen jij aan het lijstje van mijlpalen zou hebben toegevoegd.  Wat had jij op dit moment gedaan? Negenenzestig jaar, in Coronatijd, zonder reisjes en feestjes. Golfen, af en toe een fietstochtje, kokkerellen, oppassen op je kleinkinderen? Of misschien was je in een leuk handeltje gedoken vanuit huis? Je had je vast en zeker goed vermaakt. Misschien was je alsnog op gitaarles gegaan en een klein bandje begonnen. Dan hadden Tessi en Lynn heel graag samen met je opgetreden. Ze houden van dansen en in de spotlights staan, net als jij. En Lynn presenteert daarnaast graag een moppentrommel of een goochelshowtje. 

Gek toch, he? Als je iemand zo door en door goed kent dan kun je, na al die jaren, je nog levendig inbeelden wat iemand zou doen en zeggen. Dat zorgt ervoor dat jij nog dichtbij bent. Maar het gemis doet ook echt wel pijn. Ik wou dat ik je dat nog kon laten weten, hoe erg ik je mis en hoeveel ik van je houd. Jord denkt dat je trots zou zijn geweest op me. Dat denk ik ook. Je was onvoorwaardelijk trots. Maar wist jij ook hoe blij ik met jou was als mijn vader? Heb ik je genoeg geknuffeld en vertelt hoe lief ik je vond? Ik hoop maar dat je het wist toen je overleed, alweer vijftien jaar geleden…

November 2015: 10 jaar…

Lieve papa,

Het is 2015. Vijf jaar geleden dacht ik aan het moment van nu. Al tien jaar zonder jou in mijn leven. Tien jaar met gebeurtenissen waar je niet bij was. Dat is lang.

Vijf jaar geleden had ik de behoefte om je te herdenken en je zo een beetje in de buurt te houden. Toen is ook deze website gemaakt en hebben we een kaart rondgestuurd. Nu tien jaar later wil ik je weer heel graag herdenken met familie en vrienden. Mijn plan was het organiseren van een borrel en op je toasten met alle mensen die van je houden. Spontaan bedacht. Maar toch niet uitgevoerd. Want later bedacht ik me dat herdenken iets persoonlijks is wat ieder van ons op een eigen persoonlijke manier doet. Daarvoor hoeven we niet bij elkaar te komen. Je leeft nog in de harten en gedachten van velen, dat weet ik zeker.

In plaats van een borrel, schrijf ik je weer een brief. Terwijl ik schrijf, luister ik naar Buddy Holly, daar luisterde je als puber graag naar, zo las ik in een reactie op de website.

De laatste brief die ik persoonlijk aan je heb gegeven, was op je verjaardag, 21 september 2005. Je was ziek en wist dat je niet heel lang meer te leven had. Door de hersentumor in je hoofd was je jezelf niet. Je emoties waren anders. Zo lief, open en hartelijk als je altijd was, zo gesloten en afwijzend was je nu. En wat geef je een vader die doodgaat voor zijn verjaardag? Iets waaruit blijkt hoeveel je van hem houdt. Ik koos voor een brief. De dag van je verjaardag kwam ik op de koffie. Ik gaf je de brief. Jij las de brief en legde hem weg. Geen emoties, geen teken waaruit ik kon opmaken dat je er blij mee was. Dat had ik al verwacht, toch was het jammer.

Maar vlak nadat je overleden was en ik naast je zat bij het bed waarop je lag, vond ik de brief weer terug. Hij lag in je la met sokken en ondergoed. Mama vertelde me dat je de brief regelmatig hebt doorgelezen. Daar was ik zo blij mee. De tranen rollen weer over mijn wangen als ik dit schrijf. Jij kon je emoties niet meer goed uiten. Maar je hebt mijn woorden meerdere keren tot je genomen. En dat is wat ik het liefste wilde. De brief heb ik in de binnenzak van je colbert gestoken en is met je meegegaan in de kist.

In deze brief wil ik je nogmaals laten weten hoeveel je voor mij betekend hebt. Een heleboel. Je gaf me veiligheid, liefde, ontspanning, rust, zelfvertrouwen, luxe, praktische hulp, gezelligheid. Dé basis voor een prettig leven.

Wat jij nooit hebt mogen ervaren, is dat ik nu ook ouder ben. Een moeder van twee dochters, Lynn en Tessi. De basis die jij en mama me gaven, proberen Jord en ik hen ook te geven. Het zijn twee vrolijke en zorgzame knuffeltantes.

Maar het is niet makkelijk om ontspannen te zijn en rust te bieden als ouder terwijl je ook een drukke baan hebt die voor stress en haast zorgt. Hoe deed jij dat? Ik heb zo vaak tegen je gemopperd als je iets te laat thuis kwam voor het eten of helemaal niet thuis kwam omdat je uit eten moest voor je werk. Een ander discussiepunt dat ik regelmatig opbracht: met de auto naar je werk. Ik begreep niet dat je altijd met de auto ging terwijl je maar een half uur hoefde te fietsen van Wateringen naar Den Haag. Nu begrijp ik dat die auto ervoor zorgde dat je in de avond nog net even langer door kon werken en je in de ochtend niet bezweet en verslonst op je werk arriveerde. Wat knap dat je bij thuiskomst direct altijd alle aandacht voor ons had en ik je zelden thuis zag overwerken.

Jouw kleine gewoontes gaven mij veiligheid. De enige verplichting die er op zaterdag was: boodschappen doen. Vers brood, snoepzak vullen, veel vleeswaren, stokbroodje en kruidenboter voor ’s avonds. Op zondag was het ontspannen. Jij las je krant, je kookte, je hielp ons met huiswerk, keek ondertussen Studio sport. En je was er.

Kon ik je nog maar vertellen hoeveel respect en begrip ik voor je heb gekregen nu ik ook ouder ben. En hoe ik jou als één van mijn belangrijkste voorbeelden volg in waarden en gewoonten. Dat stond niet in mijn brief van tien jaar geleden. Maar dat vertel ik je nu…

Lieve papa, ik mis je, wij missen je. Er is veel gebeurd in tien jaar. Mooie dingen, zoals drie kleindochters erbij, nieuwe banen,  verhuizingen. Mama heeft een tweede liefde gevonden bij Jos. Maar ook verdrietige dingen. Er zijn veel mensen om ons heen overleden, familie, vrienden. Kanker raakt ons allemaal…

Ik had je er nog zo graag bij gehad met je optimisme en gezelligheid. Zonder jou kunnen er ook nog mooie dingen zijn, maar de glans is er nu wel vanaf…

Karin

november 2011:

Lieve pap,

Een jaar geleden heb ik deze website voor je geopend en nu is het alweer 6 jaar geleden dat we elkaar zagen. Wat gaat de tijd snel. Voor mijn gevoel kun je elk moment nog binnen komen lopen, of achter je krantje op de bank, in de keuken aan het rommelen, meezingend achter het stuur, fluitend door het leven..

Dit jaar is Lynn geboren, je derde kleinkind. Ze is net zo opgewekt en vrolijk als jij. Ze houdt ook van zingen en van fluiten én van lekker eten! Jullie hadden elkaar vast heel lief gevonden. Net liet ik wat foto’s van jou aan haar zien. Ze zwaaide naar je, dat kan ze sinds een week.

Ik hoop dat je naar haar terug zwaait, ergens…

Karin

November 2010: 5 jaar geleden….

Op 24 november 2010 was het 5 jaar geleden dat onze lieve man, (schoon-) vader en opa Peter van Assen (junior) is overleden.

Nog elke dag is hij bij ons in herinnering en gedachten. Om Peter in ere te houden, voor ons en vooral ook voor zijn kleinkinderen die hem niet gekend hebben, hebben we in 2010 een website geopend.

We nodigen u graag uit om deze website aan te vullen met uw anekdotes, recepten, moppen en foto’s van Peter.

U kunt uw reacties per mail aanleveren (kmvanassen@gmail.com). Karin verzamelt de reacties en plaatst ze op deze site.

 

Reacties op Lieve Peter…

24 november 2011 – Debora Morssink:

Lieve Peter,
Afgelopen zondag was ik nog bij Karin, gezellig even bijkleppen en natuurlijk stilstaan bij het feit dat er alweer zes jaar verstreken zijn. Ondertussen spelen Lynn en Kyra samen op het kleed. Lynn is zo’n vrolijk, mooi meisje! Ze kruipt al lekker rond en is net zo bij de pinken als haar mama :-). Maar dat heb je natuurlijk allemaal al lang in de gaten als supertrotse opa daarboven. Ook wij missen je. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat je de deur met een grote glimlach opendeed…
liefs, Debora, Dennis, Yannick en Kyra

24 november 2011 – Paul Blokland:

Hallo Petra,Karin,Erik en overige familie,

ik wil weer even stil staan bij het feit dat het vandaag alweer 6 jaar geleden is dat Peter overleden is.
Zoals vorige keer ook al gemeld mis ik hem ook nog heel vaak en dat zal bij jullie nog veel meer zijn.
Sterkte vandaag en hij zal,wat mij betreft,nooit vergeten worden!

Met vriendelijke groet,

Paul Blokland, collega

30 november 2010 – Judith van Vliet:

Hallo lieve familie en vrienden van Peter,

Nog wekelijks geniet ik van de fijne vriendschap met de dochter van Peter, lieve Karin. Ik herinner me van haar toespraak bij de uitvaart de enorme herkenning die ik erin vond mbt de eigenschappen van Karin: daadkracht, actie, humor, doorgaan (op het heerlijke grenzeloze af) en zorgzaamheid. Van de week nog met het zieke voetje: Karin die met scherpe humor toch duidelijk aangeeft vooral behoefte te hebben aan een practische hand om mee te denken hoe ze haar voet weer kan autorijd-proof kan maken ipv behoefte aan medelijden, te actieve zorg of een zweverige “ah-gossies”. Gelukkig is er tussen de regels door en via een knipoog wel vaker te merken dat er ook geluisterd wordt naar ‘het onderbuikgevoel’ (nu lekkerlijk), waarin Jord’s zorgzaamheid ook terug te zien is. Peter kan gerust zijn: dochterlief goed onder de pannen en een geweldige mama in spe.

Lieve Petra, Karin, Jord, Erik, Monique en kleinkids: veel liefde voor jullie allen en voor over een paar weken weer vele vele oliebollen.

liefs Judith, Pieter-Paul en Sarah (“dag Kahin!”)

24 november 2010 – Ronald van Assen

Lieve allen,
Vandaag 24 november 2010 een dag om even extra aan Peter te denken.
Precies vijf jaar geleden op donderdagavond werd ik door Erik gebeld dat Peter was overleden en of ik misschien nog langs wilde komen. Fijn dat ik nog even alleen afscheid heb kunnen nemen van mijn broer waar ik zoveel gemeen mee heb. Een van mijn moeilijkste ervaringen kwam echter, toen ik de volgende dag mijn vader moest gaan vertellen de zijn oudste zoon was overleden.
Niet alleen uiterlijk maar ook het gevoel van humor hadden we van geen vreemde. Als Peter een mop of anekdote ging vertellen wist ik vaak al wat de uitkomst zou zijn. Hoe flauwer hoe beter. Niet zelden stroomde de tranen van het lachen over mijn wangen. Tranen welke zich nu weer meester van mij maken als ik terugdenk aan mijn grote broer.
Trots zou hij zijn geweest als hij nu kon zien hoe zijn gezin de draad weer opgepakt heeft.
Ronald.

24 november 2010 – Ankie Spanbroek

Lieve allemaal

mooi deze manier om peter te herdenken.
Peter zal ik nooit vergeten. Hoe hij als gastheer , kok, moppentapper was.
De keer dat peter een auto gehuurd had (ford taunus?) en wij met 4 volwassen en twee kinderen (ankie emiel natascha taco) naar een wildpark gingen en ontzettend veel plezier gehad hebben . En kamperen in bollendorf. Ik kijk met heel veel liefde en warmte terug. Ik weet zeker dat jullie dat ook doen.
Met deze mooie herinneringen hoop ik dat jullie ook weer vooruit kunnen kijken en kunnen genieten van jullie kinderen en Petra jij van je kleinkinderen.
probeer te genieten van alle mooie dingen die je nog hebt.

Petra ik weet dat je peter niet vergeten zult ,hij zit voor altijd in je hart.
Ik wens je veel warmte en liefde met jos en de kinderen -kleinkinderen.

liefs ankie