Anekdotes

Regenpak

Het is vandaag 24 november 2015, het regent dat het giet. Maar zoals altijd ga ik niet met de tram naar mijn werk. Niets voor mij met al die mensen zo op elkaar geplakt. Nee, ik pak zoals altijd de fiets. Om niet doorweekt op mijn werk aan te komen haal ik mijn regenpak uit mijn tas tevoorschijn. Het is een oranje wat gedateerd regenpak. Het pak is dan wel al meer dan 10 jaar oud, maar nog zeer degelijk. Je kan zien dat er aandacht aan de materiaalkeuze is besteed. Eenmaal op mijn werk aangekomen lachen mijn collega’s me uit. Wat een regenpak zeggen ze, je lijkt wel een postbode. Lachen jullie maar denk ik in mijzelf, het is niet zomaar een pak van een postbode. Het is een pak wat ik ooit van mijn broer heb gekregen. Deze kocht ze in voor de PTT.

Iedere keer dat ik dit pak draag denk ik aan mijn broer. Vandaag was het koud en regende het behoorlijk maar het kon me niet deren, vandaag dacht ik extra aan mijn broer Peter die ik al 10 jaar mis. Nadat mijn pak weer droog is berg ik hem op. Hij gaat terug in mijn tas met een elastiek erom. Niet zo’n gewoon elastiek, maar een sterke brede waar de post mee gebundeld wordt. Wie zou die nou ingekocht hebben?

Ronald.

Aad Vasse:  “Elke keer als wij de stand aflezen van de elektriciteitsmeter dan denken wij automatisch aan Peter.En dat doen we nu nog vaker dan vroeger want we hebben nu zonnepanelen.Peter had voor ons een groepenkastje bijgeplaatst. Dat was handig maar het werken met hem was zowiezo een feest. Die dag hebben we ook van hem volop genoten. Gewoon zoals hij is. Altijd goed gemutst, veel grapjes en anekdotes en …. je kon er altijd van leren. Ja, het was die dag een hele prettige dag. Bovendien kwam hij ook nog met Petra bij ons verven. Ondanks dat hij het altijd heel druk had.  Even een slokje van mijn Jenever nemen, hoor! Proost Peter. En ja, dan komt er automatisch nog meer boven drijven. Dankzij Peter ben ik bij mijn huidige werkgever gekomen. KPN maar voorheen PTT. Volgens mij heeft hij daar nog een goed woordje voor mij gedaan. Daar heb ik nooit spijt van gehad.Wat hebben we daar gelachen zeg en zeker met die club van Peter, de Keuringsdienst geheten. Daar is ook voor mij het digitale tijdperk begonnen. Peter wist daar heel veel van af en wekte mijn interesse. Ik vergeet nooit meer hoe hij mij de wereld van de bits en bytes uitlegde en wat een modem was. Ja, ik mocht niet mopperen met zo’n zwager. Of het door de Jenever komt weet ik niet maar er schiet mij plotseling nog veel meer te binnen. Maar dat zal ik de volgende keer inschieten.Ik noteer het alvast in mijn agenda…”

Marga Seegers- Vasse: ” Wat mooi stil te staan bij deze dag. Ik heb zo even weer eens alles doorgelezen, maar vooral de foto’s bekeken. Zo vreemd te merken, dat Peter gewoon vertrouwd en aanwezig daar is. Misschien nooit gedeeld met jullie, maar er schoot me een zeer verre herinnering ineens te binnen. Wel een voor jullie vreemde hoor !

Hij was 10 jaar ouder dan ik en mijn grote voorbeeld.
Als hij iets vertelde werd alles net ietsje mooier en spannender.
Met veel humor en sterke verhalen kon hij smakelijk vertellen
over zijn belevenissen.
Inderdaad was hij zijn tijd vooruit. Niemand had nog van een DVD speler gehoord en hij had hem, net als een flatscreen of andere snufjes.
Kokkerellen zat hem in zijn bloed. Met dit virus ben ik ook enigszins besmet en ik denk dat het toch de Bourgondische inslag is die we van onze Brabantse vader hebben geërfd. En van oma, want zoals zij appeltaart en borstplaat kon maken….
Peter maakte later ook appeltaarten. Wel natuurlijk met de beste appels en echte geklopte slagroom, want een spuitbus is nep. En natuurlijk de oliebollen naar het recept van pa, want hoeveel uur hij vroeger in de keuken stond en alle emmers en een heus babybadje !!!!! vulde met beslag en dat dan voor de kachel zette om te laten rijzen.
Ook zijn etentjes. Graag schonk hij daar een goed glas wijn bij, maar die kon hij aan de familie niet kwijt. Toen Ruud bij de familie kwam verzuchtte hij dan ook… Eindelijk  hoef ik niet meer alleen te drinken.
Fijne herinneringen genoeg. Zoals voor het eerst mee skiën en ga zo maar door.
Elke keer als ik aan hem denk heb ik het moeilijk. Toen hij vertelde dat hij ziek was kon ik het niet geloven , toen hij overleed kon ik het niet geloven en zijn begrafenis heb ik beleefd als een slechte droom. Zelfs nu, na 5 jaar verwacht ik  dat hij vandaag of morgen hier binnenstapt en zegt…. Daar ben ik dan, het feest kan beginnen. Want als hij er was was het feest…”

Pauline Lettinck-van Assen:  “Als ik bij mijn broer stil sta, moet ik er altijd aan denken dat hij me zo vaak ‘moesje’ noemde. Vroeger, als kind, kon ik daar vaak boos om worden en zei dat ik niet zo heette. Maar inmiddels vind ik het wel lief klinken, dat moesje.  Ook zie ik zijn gezicht nog voor me toen Sjakie ons konijn er met zijn plak cake vandoor ging. Peter wilde Sjakie een klein stukje van zijn cake geven, maar Sjakie was ook niet gek. Hij zag dat Peter in zijn andere hand een veel groter stuk cake had en ging er met dat veel grotere stuk cake vandoor. Je had dat verontwaardigde gezicht van Peter moeten zien! Later heeft Sjakie ook nog een keer in zijn kont gebeten. Het is volgens mij nooit meer goed gekomen tussen Sjakie en Peter. Ik denk ook nog altijd aan het etentje dat hij samen met Petra gaf toen ze net waren verhuisd naar het Perenpad. Wat een plezier had hij in het voorschotelen van allerlei lekkere gerechten (wel natuurlijk als echte zoon van zijn vader voor een deel ingekocht bij de Aldi).  Zo staan we bij heel veel kleine dingen nog stil bij Peter… “

Paul Blokland (collega): “Ik denk nog vaak aan hem ook omdat alle verjaardagen van de hele ‘familie’ nog steeds in mijn agenda op de computer staan.
Maar vooral denk ik aan de geweldige tijd met hem als collega.
Het klaverjassen in de pauze samen met Sjaak den Dulk,Bert de Raad en René Pas.
Vooral René en Sjaak waren redelijk fanatiek maar Peter vond het allemaal wel best als er maar gelachen werd!
En dat werd er heel vaak ook door de geweldige moppen van Peter.
En dan met kerstmis die heerlijke zelf gebakken tulband met een beetje sterke drank erbij…………….
Dat was altijd iets waar de hele afdeling naar uit keek.”

El van der Valk (vrienden): “Mijn herinnering aan Peter….
Ik moest er aan denken hoe Peter diverse keren in ons tuinbouwbedrijf oliebollen gebakken heeft voor de nieuwjaarsloop.
Het beslag werd met zorg door Peter bereid; om te rijzen werd het beslag in grote emmers bij de enorme verwarmingsketel gezet. Na diverse testen en Peter het beslag goedgekeurd had werd er enorme schalen met heerlijke goudgele oliebollen gebakken. Peter en zn assistenten maakten een heel evenement van het bakken.

Peter was zijn tijd ver vooruit. Op een keer hoorde ik Peter “poepje’ zeggen en daarna ‘schatje’?! Verbaasd keek ik op en zag toen dat hij dit tegen zijn mobiel riep. Wat bleek? Hij had contact gezocht met Petra (liefje) en daarna met Karin (poepje)! Dit had ik toen nog nooit gezien (gehoord).

In 1999 gaven wij een zwerversfeest. Op een van onze foto’s kunt je zien hoe Peter en Petra zich echt als zwerver verkleed hadden. Achteraf vertelden zij dat toen zij thuis klaar stonden om op de fiets naar ons feest te komen de voordeur bel ging. Peter deed in zn zwerverskleding de voordeur open en… een vriend van Karin stond voor de deur. Volgens mij is het nooit goed gekomen met Karin en deze vriend.”

Sjaak en Lizet Koene (vrienden):

“Hoe wij Peter herinneren,

Wij herinneren hem, als een heerlijke bourgondier.
Had meerdere kwaliteiten.
In iedergeval een zorgzame man, vader en opa.
Kon menigeen vermaken, met zijn grappen en grollen.
Hield van lekker eten.
Was veel op reis.
Was niet vies van een heerlijk glas wijn.
Ook niet te vergeten ,zijn overheerlijke oliebollen, die hij menig jaar
bij ” paulshardloopgroepen” gebakken heeft, deze kon niemand hem evenaren.
Het is jammer, dat hij tekort op deze wereld mocht zijn.

Wij zullen hem altijd als bijzondere man herinneren.”

Nico en Mariette Schmitz (vrienden):   “Hoewel de moeders en kinderen van de familie van Assen en Schmitz elkaar al jáááááááááren kenden van school hebben we Peter pas echt goed leren kennen tijdens de wintersportvakanties met “de grote groep”. Eerst in Gsteig in het  grote schoolgebouw waarbij de ouders met z’n allen op 1 kamer sliepen,  in stapelbedden: 10 personen naast elkaar! Tijdens die vakantie konden we al kennismaken met “het afdingen” van Peter: we wilden in het restaurant tegenover de school gaan eten maar er was alleen een arrangement inclusief muziek. Om de kosten te drukken laat u die muziek maar zitten en wat is de prijs als ik met 10 man kom? Maar wat als ik er 20 meeneem?……Verder is Soll: de gehaktballen (van thuis meegenomen) die wegens ruimtegebrek niet meer in de koelkast konden werden voor het huis ingegraven in de sneeuw ……Toen de familie v Assen de kookbeurt had en de ballen moesten worden uitgegraven bleken de vossen hun voor te zijn geweest: de “de ballen” riepen ze nog……….. Peter moest weer “vlees” gaan kopen in het dorp, jammer, jammer! En in Schruns waar Peter in de sneeuw boven op de berg in z’n skipak en de ski’s onder,  plaatsen in ’t vliegtuig aan ’t reserveren was voor een zakenreis naar …… Bangkok/China (?). En dan niet vergeten de kruidenlikeur die voor elke vakantie werd “geregeld” …..Petra had ook met een clubje dames “van de Hofboerderij” regelmatig etentjes, uiteindelijk mochten de mannen ook een keer mee. Peter zou voor de drank zorgen. Dit hield in, bij elke gang een bijpassende wijn, en tussendoor nog een “spoon” en bij het dessert natuurlijk nog “bloementjeswijn”! Hoe iedereen heel thuis is gekomen is tot op heden nog een raadsel…….”the morning after” zullen sommigen niet snel vergeten!

Kortom, we herinneren ons Peter als een kleurrijk persoon”

Peter van Leeuwen (zakenrelatie): “Met Peter heb ik kennis gemaakt in mei 2002 en die kennismaking kwam tot stand door een introductie van Henk Hanemaaijer, een toenmalige collega die heeft gewerkt voor het bedrijf Velsen Flexoplast  en dat bedrijf maakt evenals het bedrijf waar ik voor werk, Van der Windt Verpakking, onderdeel uit van de Clondalkin Group. Henk maakte bij voorkeur zijn afspraken in een restaurant en daar waren Peter en zijn collega / vriend Sjaak zeker ook niet vies van. We hadden een lunchafspraak in het restaurant Dagvisser in Scheveningen en we beklonken onze kennismaking met een glas Sancerre, ik weet nog goed dat Peter die wijn uitkoos en zijn liefde voor de druif Sauvignon uitsprak. Al snel bleek dat we een aantal zaken gemeen hadden: we hielden van wijn, van lekker eten, van koken (waarover later meer), van reizen (Thailand was voor ons beide een favoriete bestemming), van wintersport en wat bijzonder was: we hadden beide de gelijke naam en ook onzer beide echtgenotes hadden de gelijke naam: Petra. Na de lunch is het tot verdere afspraken en al snel een zakelijke samenwerking tussen het toenmalige TPG en Van der Windt gekomen. Ik heb de weken / maanden daarop een aantal malen het kantoor op de Beatrixlaan bezocht. Peter en Sjaak zijn ook een aantal malen in ons bedrijf in Honselersdijk geweest en we hebben voorafgaand aan een van die bezoeken, op een vroege ochtend, ook nog de bloemenveiling Holland (nu Flora Holland) in Naaldwijk bezocht. Dat was vlak voor Pasen 2003. Met Peter en Sjaak heb ik op vrijdag 13 juni golf gespeeld op de baan van Burggolf in Purmerend. We namen deel aan het tournooi Grafisch Open en ik speelde met Peter in een flight; veel plezier gehad, met Peter viel veel te lachen, hij had een geweldige leuke en droge humor. In 2003 hebben we op vrijdag 3 oktober ook nog gelunched in PUCK, een geweldig restaurant in de Prinsestraat in Den Haag. Op 20 oktober heb ik samen met Peter en Sjaak de heer Piet Boekel in Nieuwkoop bezocht, de man had een spuitgietbedrijf (Unic) en Peter wilde mij en het bedrijf Van der Windt daar graag introduceren. Inmiddels hadden Peter en ondergetekende van elkaar geleerd dat we van koken hielden en dat we beide lid waren van een kookclub: Peter in Hoek van Holland en ik in Nieuwkuijk bij de Bourgondische Brabantse Cercle des Gourmets de Bois le Duc. Ik heb Peter uitgenodigd een keer mee te gaan, mee te komen koken in Nieuwkuijk en zo gezegd zo gedaan.  Op donderdag 30 oktober 2003, heb ik Peter opgehaald op de Windmolen in Wateringen, het toenmalige woonadres van Peter en Petra. We zijn naar Brabant gereden en hebben een geweldig leuke avond gehad. Peter heeft meegewerkt aan het dessert (zie onder het kopje recepten) en ik aan de amuse. We zijn blijven slapen in een hotel in Drunen en vrijdagmorgen weer teruggereden naar Wateringen. Peter heeft mij uitgenodigd een keer mee te gaan koken in Hoek van Holland, maar dat is er jammer genoeg niet meer van gekomen. Peter en Petra zijn verhuisd, Erik is in het ouderlijk huis gaan wonen. Tijdens zijn ziekbed heb ik Peter nog een keer bezocht in de nieuwe woning en hebben we nog een heel goed glas wijn gedronken, een Chablis. Mijn laatste maar een heel mooi glas met Peter. Proost op de geweldige Peter, mijn naamgenoot en zakenvriend. Ik had graag nog meer glazen met Peter willen drinken. Als er een hemel is zal Peter nu zijn glas heffen en met zijn kenmerkende glimlach terug proosten”

Debora Morssink (vriendin van Karin):

Als vriendin van Karin op de middelbare school kwam ik regelmatig bij Peter en Petra over de vloer, eerst in de Windmolen en later aan het Perenpad. Ik heb veel mooie herinneringen aan die tijd. Menigmaal heb ik bij Peter in de auto gezeten, bijvoorbeeld als hij Karin en mij ophaalde midden in de nacht na een schoolfeest of een avondje stappen. Peter stond trouw te wachten en bracht ons weer veilig thuis.

In 1995 mocht ik mee naar Innerkrems. Een geweldige week waarin ik voor het eerst kennismaakte met allerlei markante plekken, personen, gerechten en verhalen van het bergdorpje (o.a. Berghof, Willi’s hutte). ‘s Avonds stond het boerenbridgen steevast op het programma. Door een onhandige actie blesseerde ik tijdens het skien m’n knie. Geen probleem, op de terugweg zat ik als een koningin voorin naast Peter met mijn pootje recht vooruit. Ik herinner me de liedjes van Tina Turner in de cd-speler, maar ook de liedjes van de Kelly Family zong Peter na een tijdje gewoon gezellig mee.

Ik mocht ook mee naar Engeland. Eenmaal van de boot kwamen we in het Engelse verkeer en bij de allereerste tegenligger gilden Petra, Karin en ik het uit: AAAAAH, kijk uit, die auto rijdt aan de andere kant!!! Peter bleef uiterst kalm en loodste ons veilig naar de eerste camping in de buurt van Londen. Daar moesten we natuurlijk naar Harrods voor ‘the famous pork pie’. Later in die week genoten we in ‘The Cotswolds’ van een heerlijke ‘cream tea’. Allemaal dingen die ik daarvoor nog nooit had gegeten. Mijn opa had mij voorafgaand aan de reis aangeraden om in Londen naar de pub ‘Dirty Dicks’ te gaan, omdat hij daar goeie herinneringen aan bewaarde. Nu zijn er in Londen natuurlijk heel veel andere interessante dingen te zien en te doen en waar die pub precies was wisten we ook niet, maar Peter, Petra en Karin wilden perse die pub vinden. Alleen al om de naam. Onze zoektocht werd beloond, maar zo dirty bleek het daar gelukkig helemaal niet te zijn…

Na een bezoekje aan Ponypark Slagharen samen met Karin had ik de laatste attractie, de centrifuge, beter over kunnen slaan, want eenmaal in de auto gebruikte Karin bij gebrek aan een spuugzak haar handen om mijn maaginhoud op te vangen. Tja, alles beter dan een vieze achterbank van de mooie, nieuwe auto… Peter maakte er geen probleem van en loste de ongemakkelijke situatie op met een van zijn rake grappen. ‘De flauwste!’, zoals Karin altijd zegt.

Lieve familie van Assen, mijn herinneringen aan de tijd met Peter zijn die van een warm onthaal en genieten van het goede leven. Ik denk er nog graag en regelmatig met een grote glimlach aan terug!

lieve groeten,
Debora Morssink

Hier is nog plaats voor veel meer anekdotes over Peter. Heeft u een mooie of grappige ervaring die u wilt delen? Graag!